Wędkarstwo jako rozrywka, początkowo tylko najbogatszej części społeczeństwa, znane była od tysiącleci. Rzymski poeta Publiusz Owidiusz Naso w poemacie Halieutica (Sztuka rybołówstwa) opisał wędkarskie sposoby łowienia ryb różnych gatunków. W I wieku n.e. o wędkowaniu wspomina też w swoim epigramie Marcus Valerius Martialis, a Claudius Aelianus w swoim dziele De Animalium Natura również zawarł obszerne opisy metod wędkowania. W średniowieczu zagadnienia wędkowania najpełniej przedstawione są w dziele pt. Księgi Św. Albana, którego jeden rozdział,

Traktat o łowieniu ryb na wędkę poświęcony jest nie tylko ówczesnym metodom i technikom łowienia, ale podkreślał także etyczne implikacje wędkarstwa. Ten sposób spędzania wolnego czasu i rozrywki, zaspokajającej naturalne w naturze ludzkiej pragnienie powrotu do łowieckich korzeni, rozwinął się najpełniej wśród społeczeństw gwałtownie industrializującego się zachodniego świata.

Również w polskiej literaturze znajdują się liczne dowody, że „łowy rozrywkowe”, jak nazywał je Leśniewski, nie obce było także naszej bogatszej klasie społecznej i zdobywało licznych zwolenników i naśladowców.